Λάζαρος Μουρκάκος, ο πρώτος!

Εδώ και καιρό είχα τονίσει ότι οφείλουμε μια συγγνώμη στον Φουστέρ. Αν και τώρα, που αποδεικνύει ο Ισπανός ότι δεν έχει καμία σχέση με τον Όσκαρ, όλοι, σχεδόν όλοι, λένε την κλασική ατάκα: "Εγώ τα έλεγα για αυτόν τον παίκτη", η αλήθεια είναι ότι στις αρχές δεν τα έλεγαν. Προσωπικά, δεν τα έλεγα. Ίσως γιατί είχα μια διάθεση, προκαταβολικά, να τον κρίνω, με την εικόνα του Όσκαρ. Για την προσφορά του... επτάσφαιρου Φουστέρ θυμάμαι την ατάκα του Βαγγέλη Μαρινάκη πολύ πρόσφατα, στο τραπέζι που είχε παραθέσει στους δημοσιογράφους. "Ο παίκτης που έχει ήδη τα λεφτά του είναι ο Φουστέρ".

http://www.contra.gr/Soccer/Hellas/Superleague/Olympiacos/307727.html

Σχόλιο: Ακόμη κι αν το όνομα του… Oscar θα εξακολουθεί να είναι για πολύ καιρό στα στόματα των απανταχού "κριτικών" του Valverde, ο ίδιος ξανά-αποδεικνύει πως δεν καταλαβαίνει από "εύκολες" κριτικές και μετά-Χριστόν προφήτες.. Έχει στο μυαλό του ένα πλάνο, ξεκάθαρο, και ξέρει πώς να το κυνηγήσει.. Και σε όποιους αρέσει.. Ευτυχώς κάποιοι λίγοι, όπως ο Λάζαρος Μουρκάκος, δεν έχουν διαβφρωθεί ακόμη τόσο ώστε να μην μπορούν να παραδεχτούν το λάθος τους...

Μπράβο Γιώργο!!

Πολλά συγχαρητήρια από το blog αυτό στον σκηνοθέτη της ταινίας Κυνόδοντας, Γιώργο Λάνθιμο, που θα εκπροσωπήσει την χώρα μας στα φετινά Oscars!

Και για να μην ξεχνιόμαστε, η ταινία του Λάνθιμου είναι απλά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ και έχει ήδη αποσπάσει ΑΠΟΘΕΩΤΙΚΕΣ κριτικές στο εξωτερικό (μέχρι και το απόλυτο Empire έκανε στην ταινία review!) και ήδη 9 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ!

Να και μια φορά, που χαίρομαι να κάνω post για επαγγελματίες (και εξαιρετικά ταλαντούχους) ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ και όχι για κάθε λογής (συνήθως ατάλαντους) WANNA-BE σκηνο-θέτες!

Να σαι καλά ρε Γιώργο και πάντα να κάνεις τέτοιες ταινίες (όχι που να προτείνονται για Oscar, που απλά να είναι σκεπτόμενες!)

Για μιαν Ελένη: Γιατί η Μενεγάκη είναι η Νο 1 αντρική φανταστίωση

Του Μάνου Μίχαλου

http://www.men24.gr/html/ent/529/ent.110529.asp

Η Ελένη Μενεγάκη είναι η γυναίκα που θέλει να ονειρεύεται ο μέσος Έλληνας. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά αν αυτό είναι καλό ή κακό (για τον Έλληνα), αλλά δεν μας πέφτει λόγος. Τα γούστα είναι σαν τα μπούστα: σε όποιον αρέσουν.

Καλοί οι Καραμερο-Χαριτάτοι (ξέρουν και από αθλητικά), εντυπωσιακό ξεκίνημα για τηλεοπτική σεζόν από τη Φαίη Σκορδά και τον Γιώργο Λιάγκα (που μας μαθαίνουν πως μπορείς να συνδυάσεις δουλειά και γάμο), αλλά η Ελένη Μενεγάκη είναι αυτή που θέλουν να βλέπουν οι άντρες το πρωί – και ας λένε ότι η Ελένη είναι η βασίλισσα της πρωινής ζώνης, άρα των νοικοκυρών και των συνταξιούχων.

Και το έχω διαπιστώσει παντού: στη σχολείο (γιατί η Ελένη είναι εδώ και 14 χρόνια στην τηλεόραση, την έβλεπα και πριν τις Πανελλήνιες), στη δουλειά (όπου οι 9/10 θα σου πουν “εγώ με τη Μενεγάκη τρελαίνομαι, ποια Σάσα Μπάστα;”), στο στρατό (όπου με ρωτούσαν όλοι “τη Μενεγάκη την έχεις δει από κοντά;”), παντού και πάντα η Ελένη Μενεγάκη είναι το Νο1 φετίχ στις αντρικές συζητήσεις. Και το ερώτημα είναι: γιατί;

Διότι:

Η Ελένη έχει πείσει τους πάντες ότι είναι γυναίκα του χεριού μας. Απορίες βγαλμένες από το ντεκαπάζ του μαλλιού της, γελάκια, σκέρτσα και τα συναφή. Όμως, στην πραγματικότητα ξέρουμε ότι η Μενεγάκη δεν είναι η Ελένη και όλα αυτά που μας σερβίρει με τον Καφέ της κάθε πρωί είναι μια καλοστημένη πρόζα από θεατρικό έργο (και μπορεί να μας κάνει ό,τι θέλει).

Η Ελένη ποτέ δεν άφησε τον εαυτό της. Ακόμη και μετά από δύο παιδιά, έχει ένα από τα καλύτερα σώματα στην ελληνική τηλεόραση, στα 41 της χρόνια. Ειδικά από τότε που τα έμπλεξε με τον Ματέο, είναι πιο hot, αδύνατη, γυμνασμένη και προκλητική από ποτέ. Και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία, με εφαρμοστά παντελόνια, ανοιχτά ντεκολτέ, σιθρού μπλούζες, βρεγμένα πουκάμισα το καλοκαίρι.

Η Ελένη σου δίνει την εντύπωση ότι “παίζει” με κάθε αρσενικό που κινείται στο χώρο της, ακόμη και αν το κάνει μόνο και μόνο για να ξυπνήσει την επόμενη μέρα και να δει, ότι τα νούμερα της AGB “τσίμπησαν” προς τα πάνω, όσο εκείνη έριχνε το μπούστο της προς τα κάτω.

Η Ελένη έχει αυτό το νάζι που σε κουράζει σε οποιαδήποτε γυναίκα σχέσης, αλλά σε βάζει σε εγρήγορση όταν πρόκειται απλώς για μια γυναίκα που θες να εκπληρώσεις το πιο βαθύ αντρικό ένστικτο, αυτό της κατάκτησης.

Η Ελένη είναι αυτό που λέει και το τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου: της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη (και καλά), που η ζωή της είναι επικηρυγμένη (από το σύνολο των media, άρα όσο πιο γνωστή, τόσο πιο επιθυμητή).

Οι γυναίκες επιβεβαιώνουν (με τον τρόπο τους)

Όμως, από την άλλη, η πτώση των νούμερων της τηλεθέασης τις δύο τελευταίες χρονιές, αποδεικνύουν ότι οι γυναίκες που βλέπουν αυτές τις εκπομπές, δεν συνηγόρησαν με τις επιλογές της και την ξαφνική διάλυση του γάμου της, το νέο έρωτα που βρήκε για να “ανανεωθεί” και την πιο σέξι εικόνα που πλασάρει, σχεδόν με επιστημονική μέθοδο.

Γι' αυτό και τελευταία, η κοπέλα σου λέει “δεν την μπορώ άλλο”. Γιατί ξέρει, ότι από εκεί που ήταν αποκλειστικά για οικιακή χρήση και τηλεόραση την ώρα του νοικοκυριού, έγινε ιερό δισκοπότηρο για τους άντρες που παίζουν στις κατηγορίες των 35+. Και αυτό είναι μια επιβεβαίωση ότι η Ελένη Μενεγάκη δεν είναι πια το κορίτσι της διπλανής πόρτας, αλλά η γυναίκα της διπλανής φαντασίωσης.

Σχόλιο: Τι να σχολιάσω τώρα κι εγώ;;; Ααααααααααααχ Ελένη!!

:: The Player :: Blogs :: Ο Μαρινάκης να ζητήσει την επανάληψη του ματς!

:: The Player :: Blogs :: Ο Μαρινάκης να ζητήσει την επανάληψη του ματς!

Δεν χρειάζεται καν να συζητήσουμε αν ήταν πέναλτι αυτό που έδωσε ο Κουκουλάκης στην Τρίπολη! Αυτό που χρειάζεται να δούμε είναι αν χρειαζόταν ο Ολυμπιακός μια τέτοια απόφαση για να πάρει τη νίκη. Και φυσικά η απάντηση είναι όχι! Υπό αυτό το πρίσμα ο Κουκουλάκης αν βοήθησε κάποιον δεν είναι ο Ολυμπιακός, αλλά όλους τους επικριτές του…

Ολους εκείνους που περιμένουν στη γωνία για να κρύψουν τις αδυναμίες τους πίσω από τη συζήτηση για τη διαιτησία και τη δήθεν εύνοια του μεγάλου τους αντιπάλου.

Δεν λέω ότι ήταν πέναλτι. Προσέξτε. Αυτό που λέω είναι ότι αυτή η απόφαση έκανε πολύ κακό στον Ολυμπιακό. Μέχρι εκείνο το σημείο που καταλογίστηκε, υπήρχε μόνο μια ομάδα στο γήπεδο. Και αυτή ήταν ο Ολυμπιακός.

Μέχρι εκείνο το σημείο που ο αμυντικός του Αστέρα έδιωξε και αμέσως μετά έπεσε στο πόδι του ο Φουστέρ, οι «ερυθρόλευκοι» έχαναν τη μία ευκαιρία μετά την άλλη, είχαν ρυθμό, είχαν πάθος και έδειχναν σε όλο τον κόσμο ότι είναι θέμα χρόνου να ανοίξουν το σκορ. Δυστυχώς γι’ αυτούς το έδειχναν και στον Κουκουλάκη, ο οποίος ανεξήγητα έδωσε πέναλτι σε μια απλή φάση που θα έβλεπε και ο πιο αδαής, αλλά αυτός δεν είδε, ότι δεν υπήρχε παράβαση. Γιατί;

Μιλάμε για τον διαιτητή που δεν είχε δώσει 4 πέναλτι στην ΑΕΚ (παρεμπιπτόντως σε παιχνίδι με τον Αστέρα), που έπρεπε να καρατομηθεί και που αντί να έβλεπε πλέον τα παιχνίδια από την τηλεόραση, συνεχίζει να έχει μια σφυρίχτρα στο στόμα.

Βρέθηκε, όμως, στην Τρίπολη και πήρε την απόφαση να σφυρίξει ένα πέναλτι που δεν ήταν. Όχι ότι δεν έχει δοθεί παρόμοιο. Εχει και παραέχει. Την περασμένη εβδομάδα πήρε ο Παναθηναϊκός ένα πέναλτι που δεν ήταν. Αυτό του Νίνη με την Καβάλα. Όμως, δεν είναι αυτή η συζήτησή μας.

Ο καλός συνάδελφος Αντώνης Καρπετόπουλος είπε στο Sport-fm κατά τη διάρκεια της ανάλυσής του για το ματς ότι στο live του φάνηκε για πέναλτι. Και διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε τίποτα στο replay. Εμείς εδώ με τα παιδιά το είπαμε από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι πέναλτι.

Γιατί, όμως, το έδωσε; Σε ποιον έκανε τελικά καλό; Τι σκοπούς είχε ο Κουκουλάκης; Προσέξτε δεν είναι μια φάση στο τέλος που μπορεί να πει κάποιος ότι ο μεγάλος έχει τρομακτική ανάγκη το σφύριγμα για να πάρει τη νίκη. Είναι μόλις στο 28’ και ενώ όπως προαναφέραμε ο Ολυμπιακός έχανε τη μία ευκαιρία μετά την άλλη. Και έδειχνε ότι είναι θέμα χρόνου να βάλει γκολ…

Εγώ αν ήμουν στη θέση του Μαρινάκη θα ζητούσα να επαναληφθεί το παιχνίδι. Και παράλληλα θα ζητούσα αυτός ο τύπος να μην ξαναπεράσει όχι μόνο έξω από γήπεδο, αλλά ούτε από τα γραφεία του συνδέσμου διαιτητών.

Και να σας πω και το άλλο; Στο πέναλτι που μπορεί να πει κάποιος ότι ήταν, αυτό του Φουστέρ στο δεύτερο ημίχρονο, ο Κουκουλάκης είπε «παίζεται».

Σχόλιο: Η ανάλυση σωστή, ο τίτλος όμως του άρθρου είναι από άλλο ανέκδοτο (και κουλτούρα!)

Όταν ο δημοσιογράφος έχει κέφια...

Διαβάστε τι γράφει ο Λάζαρος Μουρκάκος για τον Φετφατζίδη:

Η διάρκεια στην απόδοση του Φετφατζίδη είναι ένα ζητούμενο, αλλά σε τέτοιους παίκτες μπορούμε να συγχωρέσουμε τα πάντα, ακόμα και αν εξαφανίζεται για ένα διάστημα, όπως έκανε ο μικρός στο πρώτο ημίχρονο, αρκεί να μας δίνουν μια φάση. Η ενέργεια του Φετφατζίδη στο δοκάρι είναι κάτι σαν το θεϊκό μπούστο της Μόνικα Μπελούτσι. Δεν θα το αγγίξουμε ποτέ, αλλά θα μας ταξιδεύει. Όπως και το δοκάρι του μικρού.

Νέο blog για σινεμά και... μόδα!

Filmwardrobe λοιπόν...

Όχι , όχι μια ντουλάπα γεμάτη ταινίες, ούτε μια ντουλάπα για ταινίες, αλλά μια ντουλάπα και πολλές ταινίες. Ναι δηλαδή ένα blog για τη μόδα και τον κινηματογράφο. Δύο μεγάλοι έρωτες για μένα...Ίσως για σας αυτά να φαίνονται κάπως ''άσχετα'', στόχος μου δεν είναι να τα συνδέσω, ούτε να τα συνδέσετε εσείς, αλλά να σας βάλω μέσα στο δικό μου μυαλό και φυσικά να μπω στο δικό σας. Fashion and movies for life λοιπόν...

http://filmwardrobe.blogspot.com/

Σχόλιο: Μια νέα, πολύ αξιόλογη προσπάθεια!

SPORTDAY : Αντ. Καρπετόπουλος - Το 2010 ήταν όλα Μπαρτσελόνα

SPORTDAY : Αντ. Καρπετόπουλος - Το 2010 ήταν όλα Μπαρτσελόνα

Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος

karpetshow@yahoo.gr

Ο Γουίλι Σνάιντερ μέσα στη χρονιά που φεύγει τα κέρδισε σχεδόν όλα: έκανε νταμπλ στην Ιταλία, κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, έφτασε με την Ολλανδία στον τελικό του Μουντιάλ κι έχασε το Κύπελλο στην παράταση –κι όμως, δεν βρίσκεται στην τριάδα των υποψήφιων κορυφαίων της σεζόν. Στην Ιντερ λένε ότι αυτό το γεγονός τού έχει δημιουργήσει ένα είδος κατάθλιψης, που είναι αιτία μιας πτώσης της απόδοσής του: δεν είναι απίθανο. Τον τίτλο του κορυφαίου θα διεκδικήσουν ο Μέσι, ο Ινιέστα και ο Τσάβι, δηλαδή τρεις «μπλαουγκράνα». Είναι εύκολο να πεις ότι ο Σνάιντερ αδικήθηκε, ποιος, όμως, θα έπρεπε να βγει από την τριάδα για να χωρέσει αυτός;

Μέσι

Κάποιος θα πει ο Μέσι. Ο Αργεντινός δεν έκανε ένα σούπερ Παγκόσμιο Κύπελλο και σχεδόν απογοήτευσε, ενώ οι τίτλοι που κατέκτησε πέρυσι με την Μπάρτσα ήταν λιγότεροι από αυτούς που κατέκτησε πρόπερσι. Μετράνε, όμως, μόνο αυτά όταν μιλάμε για την αξία ενός ποδοσφαιριστή; Δεν θα το έλεγα. Σ' ένα ποδόσφαιρο που η διάρκεια είναι το βασικό ζητούμενο ο Μέσι παρέμεινε μέσα στη χρονιά που έφυγε ο νούμερο 1 σούπερ σταρ, δηλαδή ο κορυφαίος ποδοσφαιρικός αρτίστας της οικουμένης. Το θεωρείτε λίγο; Μην κάνετε το λάθος έστω να το σκεφτείτε. Ο Μέσι, ίσως από τον καιρό του Ζιντάν, είναι ο πρώτος σταρ που καταφέρνει να κάνει δύο σερί χρονιές σε τοπ επίπεδο. Δείτε τον κατάλογο των νικητών της «Χρυσής Μπάλας»: όλοι είναι σαν να τους έχει χτυπήσει κάποια κατάρα! Ο Ρονάλντο κερδίζει και σακατεύεται. Ο Ριβάλντο κερδίζει κι ένα χρόνο αργότερα ψάχνει ομάδα. Ο Κακά οδηγεί τη Μίλαν στην κορυφή του κόσμου και χάνεται. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο μετά τη χρονιά της έκρηξής του ταλαιπωρείται από τραυματισμούς. Ο Ροναλντίνιο το 2005 συγκρίνεται με τον Πελέ και τον Μαραντόνα και το 2006 θεωρείται ο βασικός υπεύθυνος για το στραπάτσο της Βραζιλιάς στο Μουντιάλ. Ο Μέσι είναι σταθερά στους καλύτερους από τη στιγμή της ενηλικίωσής του χωρίς κανένα απολύτως μπλακ άουτ! Πώς να τον βγάλεις από την τριάδα των καλύτερων της χρονιάς;

Τσάβι

Αδύνατον, επίσης, να αδικήσεις τον Τσάβι. Η εθνική Ισπανίας πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο με αυτόν στο τιμόνι και είναι το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο. Η συνεισφορά του είναι μοναδική και η υποψηφιότητά του αποτελεί μια μεγάλη στιγμή για την ίδια την ιστορία του σπορ. Ο Τσάβι είναι ίσως ο απόλυτος εκφραστής του μοντέρνου ποδοσφαίρου, ο τρόπος που οργανώνει στο παρελθόν ήταν αφάνταστος. Το παιχνίδι του γίνεται αντικείμενο μελέτης και η προσφορά του δεν περιγράφεται με λόγια: κάθε του ματς είναι απόδειξη της προόδου του ποδοσφαίρου, καταργεί στερεότυπα, δημιουργεί ποδοσφαιρική κουλτούρα. Να την πληρώσει ο Ινιέστα και να μη συμπεριληφθεί στην τριάδα; Θα το έβρισκα καταπληκτικά άδικο. Ο Ινιέστα έκρινε τον τελικό, αποδείχθηκε ο παραπάνω ποδοσφαιριστής της πρωταθλήτριας κόσμου –ο άνθρωπος που ήρθε από το πουθενά για να αλλάξει την ιστορία του τελευταίου Μουντιάλ. Ο Ινιέστα που έχασε τη μισή σεζόν (και βάλε) λόγω τραυματισμού είναι το σύμβολο της ισπανικής επιτυχίας, ο MVP του τελικού, ένα αληθινό παράδειγμα προς μίμηση. Για μένα που αγαπώ τις ποδοσφαιρικές ιστορίες όσο και το θέαμα και τη στρατηγική του σπορ το χαμογελαστό πρόσωπο του Ινιέστα είναι το μοναδικό σύμβολο αισιοδοξίας σε μια χρονιά παγκόσμιας μαυρίλας.

Τίτλοι

Αδικήθηκε ο Σνάιντερ; Οχι. Για έναν απλούστατο λόγο: γιατί μέσα στη σεζόν όλα περιστράφηκαν γύρω από την Μπαρτσελόνα κι αυτός δεν αγωνίζεται στη συγκεκριμένη ομάδα. Μέσα στο 2010 η Μπαρτσελόνα ήταν τα πάντα, γιατί αποτέλεσε ένα αληθινό μέτρο σύγκρισης για όλους και όλα. Η Μπάρτσα δεν κέρδισε όλους τους τίτλους μέσα στη χρονιά, όπως είχε κάνει ένα χρόνο πριν. Ομως (όπως χρόνια τώρα υποστηρίζω), κανένας τίτλος δεν είναι σημαντικότερος από το ποδόσφαιρο και η συγκεκριμένη ομάδα πιο πολύ και από το να κερδίζει τίτλους γράφει αυτόν τον καιρό την ιστορία του σπορ, παρουσιάζοντας συχνά-πυκνά μια ιδανική εκδοχή του. Ολοι όσοι την ανταγωνίζονται είναι κομπάρσοι στη δική της ιστορία –δυστυχώς ή ευτυχώς, η ιστορία είναι πάντα σκληρή. Πάρτε για παράδειγμα τον Μουρίνιο. Το κατόρθωμά του μέσα στη χρονιά δεν ήταν η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά το ότι απέκλεισε την Μπαρτσελόνα. Αν είχε κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς να παίξει με τους Καταλανούς, η επιτυχία του θα ήταν σαφώς μικρότερη. Η πρόσληψή του από τη Ρεάλ Μαδρίτης, άλλωστε, δεν έγινε μόνο γιατί είναι ικανός, αλλά γιατί αποδείχθηκε ο μόνος που δυσαρέστησε τον άπιαστο αντίπαλο. Που όταν τον ξαναβρήκε μπροστά του τον σκόρπισε!

Ατυχία

Η Μπάρτσα είναι το έπος, η σάγκα, η ιστορία που ζούμε. Μπορεί να μην κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ, όμως κατέκτησε το Μουντιάλ: οι Ισπανοί επικράτησαν γιατί ασπάστηκαν τη νοοτροπία της, τον τρόπο παιχνιδιού της, τη θέλησή της να αναλαμβάνει παντού και πάντα την πρωτοβουλία. Στον τελικό χρειάστηκε να κάμψουν και τη σκληρότητα των Ολλανδών, που έπαιξαν κυριλέ αντιποδόσφαιρο. Η ατυχία του μεγάλου Σνάιντερ ήταν ότι δεν βρίσκονταν στην ομάδα που τιμά το ποδόσφαιρο.

Happy New Year!!!